Prolog

„Śmierć nie czyni cię smutnym - czyni cię pustym. To właśnie jest w niej złe. Wszystkie twoje zaklęcia i nadzieje, i śmieszne nawyki znikają pędem w wielkiej, czarnej dziurze i nagle zdajesz sobie sprawę, że odeszły, bo, równie nieoczekiwanie, niczego już nie ma w środku.”
Autor Nieznany

Śmierć.

Co to słowo, tak naprawdę oznacza? Koniec, wstąpienie w ciemności i mrok? Nie. Śmierć jest tylko początkiem nowego życia, gotującego nam nowe niespodzianki. Jest dla nas szansą na zbawienie, na spotkanie z Nim.

Albo na potępienie.

Potępienie. Jedno słowo, wywołujące tak wiele negatywnych uczuć. Już poczułeś ten dreszcz na swoich plecach? Już objawił Ci się obraz ognia, demonów i ciemności? Wiecznych męczarni?

Otóż wielu z Was spotka właśnie taki los. Śmierć przyniesie za sobą cierpienie jakiego nawet na Ziemi doznać nie mogłeś. Po raz pierwszy odpokutujesz za swoje grzechy.

Ona jednak była inna. Niewątpliwie zasłużyła na Piekło. Seryjna zabójczyni, najlepsza w swoim fachu. Tak wielu niewinnych ludzi ma na sumieniu, a niektórzy do dnia dzisiejszego objawiają jej się w koszmarach. Objawiali się, w każdym razie.

Teraz przed jej oczami widnieje tylko ciemność i nieprzenikniony mrok, ogarniający ją z każdej strony. Wśród czarnych oparów, widoczne jest bardzo niewyraźne światełko. Z każdą chwilą staje się coraz większe i większe.

 W końcu pojawił się Ten, którego się tak bardzo boicie.

 Diabeł, w swojej najczystszej postaci.

Uśmiechnął się do dziewczyny, a jego iskrzące kły, zabłyszczały w mroku. Złapał ją delikatnie za rękę, uważając na to aby nie zranić tak kruchej istoty.

Tylko dlaczego?

Dlaczego nie rozdrobni jej w pył? Dlaczego nie porwie jej duszy na drobne kawałki?

Otóż nie może.

Bo to ona

 jest jego królową .